Vere sanctus, vere pius, vere inaestimabiliter gloriosus dominus noster Iesus Christus filius tuus, qui, profluentibus ex ventre suo fluminibus, recumbentem in sinu suo dilectum Ioannem sic irrigavit, sic docuit, sic replevit, ut cor ipsius illuc ad enarrandum incorruptibile principium adscendere posset, quo alius non valuit penetrare.
Hic vera de Verbo sentiens praedicamenta conscripsit, cui idem unigenitus filius tuus et matrem moriens commendavit. Et rursum eum materno honori consimilem reddidit, cum uno eodemque munere et matrem glorificat et discipulum inter fratres exaltat, cum matrem gloria pariendi honorat et discipulum recumbendi honore glorificat.
O quam felix venter, qui talem genuit prolem! Quam honorabile caput, quod talius recubavit in pectore! Gloriosa quidem Maria, quae genuit Christum; sed et Ioannes, qui recubuit supra Christum. O parile praemium, in utrisque virginitatis, quod sic commendatur in exitu finis, cum et Maria, nullo persecutionis mortis suae congustata tormento, latenter ex hac vita subducitur et Ioannes, diem recessus sui ante praesciens, effodiri ipse sibi praecepit loculum, sepulcri, in quo, valedictis fratribus, sine ullo mortis dolore ingressus, requiescit usque ad adventum domini incorruptus; tam extraneus a tormento mortis quam alienus a corruptione exstitit carnis.
Hinc igitur, quia pretiosa est in conspectu tuo, domine, mors horum sanctorum tuorum, te deprecamur, ut, haec holocausta nostra suscipiens, nostris criminibus veniam praestes, quo ad instar apostoli tui et te incorrupto sequamur ex corde et tu, ad nos veniens, apud nos facias mansionem.