Vere sanctus, vere benedictus dominus noster Iesus Christus filius tuus, qui ortu suo mundum illuminavit, passione sua redemit, morte propria nos a mortis imperio eruit et resurrectione sua spem resurgendi credentibus praebuit. Adscensione sua in caelis polorum regna nobis clementer aperuit, ut illic nos coheredes faceret vitae suae, qui hic particeps fieri voluit mortis nostrae.
Ipsius namque praecepto compulsus, hic sanctus Thomas apostolus, cuius hodie natalicium ovantes celebramus, regna Indorum devotus adiit, ubi ineffabilia miraculorum signa, divino munere ditatus, patravit, restituens caecorum oculis visum, surdis auditum, claudicantibus gressum et exanimatis corporibus potiorem vivendi usum.
Fugavit ab obsessis corporibus hostem cum satellitibus suis antiquissimum et a cunctis languoribus curavit populum, Christo domino fideliter crediturum. Leprosos mundavit, confortavit debilia membra orationibus crebris, animasque salvificans praedicationibus sacris, innumerabilem plebem acquisivit Christo, propter quam fuerat directus ab ipso inter barbaricas nationes.
Plerumque insidiis affectus, carcerali vinculo crudeliter addictus, Senticitiam fidelissimam feminam ad usum vivendi restituit, quam, per ternos annos caecitate detentam, praedicationis suae verbo corde et corpore mirifice illuminavit. Adeo profuit cunctis audientibus sermo divinus, apostolico ore prolatus, ut etiam regum coniuges regalia horrerent cubilia et immaculato gressu sequerentur eum, qui omnes in se credentes ad supernum perducit regnum.