Haec est, domine deus noster, devota plebs; votivae mentis annuae vicis devotum munus exhibendo convenit, frui desiderans gloriosi martyris Christophori praesidia, quem dignum tua agnoscit manere munificum gratia.
Ille enim iuste est Christophorus, quem saeva mundi huius crudelium principum tela, a proprio gentis solo expulsa, sibi subdere conaverat laetabunda, magno illo dispensationis tuae munere ignara. Qui hunc ad se, velut captum, trahebat, a quo postmodum se exspoliatum et robore proprio evacuatum cernebat. Suscepit namque eum, tamquam per capturam humiliorem, quem post paululum contra se repperit fortiorem. Captus namque captorem suum vicit et, velut captum, exspoliavit, cui paulo antea subditus mansit.
Vere in omnibus se tibi, Christe domine, imitabilem praebuit, cuius gratia nominis sortiri promeruit. Ex sacro etenim lavacro tinctus, Christophorus est appellatus, quo, Christum indutus et Christi gratia refectus Christique virtute firmatus, Christi etiam exemplo exsisteret gloriosus, ut, quia princeps huius mundi diabolus, dudum a paradiso subtractum, genus humanum per carnis illecebram gloriabatur subiectum, sibi nequiter copulare suo dominatui deputatum, velut victor dominans retineret; advenientem quoque pro redemptione generis humani, Christum dominum, quem dudum humanitate vestitum cernebat, velut ceterum genus humanum suo conabatur dominio mancipari, a quo captus et elisus, omnium fidelium amisit coetum. Sic et Christophorus, Christi virtute munitus, Decium Caesarem a militibus suis exspoliatum et a plebium agmine reddidit depopulatum.
Hic, domine, martyr tuus, a te et fide illuminatus et nomine sublimatus, sit nobis patronus assiduus, sit defensor fortissimus et sic nos suo suffragio separet a mundi contagio, ut, tibi copulandos, societ in regno superno.