Eminentissimum nobis, omnipotens deus, hunc diem venerabilem ac plena admiratione dignissimum sacerdotis tui Martini transitus consecravit, qui, exutus corpore, caelum, quod quaesivit ex opere, invenit ex munere; qui saeculum calcavit in vitiis, regnum tuum intravit in gaudiis, reddens tibi animam, qualem dederas, qualem feceras ex lavacro, qualem tibi placere dixeras ex praecepto; qui in pubescentis aetatis exordia iam tibi in adulescentia senescebat, prius se perfectione quam professione monstrando, ut ante rem sanctitatis impleret, quam speciem religionis assumeret; qui, in frigore pauperem vestiendo, amore tuo caluit, et tibi vincebat miles alienus et tibi militabat victor iam tuus, sic praeveniente gratia conscientiam, ut, dum non videretur elotus, probaretur assumptus.
Dignus valde, cui te pro misericordia revelares, ut et tantum munus virtute cognosceret et virtus remunerata plus cresceret, cui, cooperante gratia tua, hoc fuerit instituere, quod curare, et per abundantem, quam per te faciebat, mirabilium suorum diversitatem magis familiare habuerit exemplis docere quam litteris.
Qui, in se crucis tuae rigore suscepto, ita tibi verus cultor adsisteret, ut laudis tuae causas vitae meritis ampliaret; idoneus quippe, cui te per sacerdotii dignitatem ecclesiae spem, populorum salutem, singularem quoque virtutem committeres familiarem. Qui per arduum continentiae fastigium et amicum tuae gratiae blandimentum, futurorum praescius, noveras in eo mentem humilem, rem potentem.
Hic igitur, deus, tuum prece populum salvet, qui tibi placuit opere, iustificetque peccatores in vita, qui iustificatus pervenit ad gloriam; Impetret, ut a te non puniamur de nostris, qui abs te meruit coronari de propriis.